wtorek, 30 kwietnia 2013

Rady dla papieża Franciszka

Publicyści katoliccy wciąż toczą zacięte dyskusje, co powinien zrobić nowy papież, a czego nie robić, jakie wiążą się z nim zagrożenia, a jakie szanse (może ktoś opracuje po prostu analizę SWOT nowego papieża, hę? :D) Tymczasem dzisiejszy patron, św. Pius V, dominikanin, reformator epoki trydenckiej i obrońca chrześcijańskiej Europy przed najazdami Turków, dostarcza za jednym zamachem gotowego, spójnego i kompletnego programu. Kochany papieżu Franciszku, wystarczy przeczytać i wdrożyć!

„Pius mówił, że papieże powinni budować państwo nie tyle z kamieni, ile raczej z cnót.
Słusznie bowiem uważał, że aby ze spokojem i umiarem rządzić ludźmi, nie ma niczego bardziej odpowiedniego, by to osiągnąć, jak tylko być przez nich kochanym, nic bardziej przeciwnego, jak sprawiać, by się bali, i że nic bardziej nie przybliża ludzi do Boga, jak to, że od Niego otrzymują zbawienie. U początku swojej papieskiej posługi pragnął ukazać swoją miłość wobec ubogich oraz hojność i łagodność w stosunku do wszystkich innych. Pius mówił, że obowiązkiem papieża jest głównie szczególna troska o kult Boży, o dyscyplinę kościelną i o przestrzeganie przez wszystkich mieszkańców miasta dobrych obyczajów. Dlatego starał się zwłaszcza o to, aby przywrócić do pierwotnego blasku kult Boży tam, gdzie podupadł, oraz by życie i obyczaje wszystkich stanów odnowić zgodnie z ideałem prawdziwej pobożności.
Ponieważ Pius bardzo dobrze widział, że nie ma nic bardziej znienawidzonego przez Boga i zgubnego dla ludzi od błędu herezji, więc starał się ją doszczętnie wyniszczyć z powierzchni ziemi w ciągu całego swojego życia, a zwłaszcza w czasie swojego pontyfikatu. Nie zaniedbywał niczego i ciągle nie szczędził koniecznych wysiłków, aby swoimi roztropnymi radami, ojcowskimi zachętami i spokojnymi napomnieniami do tego doprowadzić.
Pius wyróżniał się wielką miłością względem Boga. Jego myśli były nieustannie zwrócone ku Bogu, tak że ponad wszystko przenosił cześć i chwałę Bożą i niczego bardziej nie pragnął jak zupełnego dostosowania swojej woli do Jego najświętszej woli. Pobożnie i prawie nieustannie rozpamiętywał okrutną mękę, jaką wycierpiał za nas Chrystus Pan. Dlatego miał zwykle przed sobą obraz Zbawiciela wiszącego na krzyżu.
Pius zresztą ciągle przestrzegał tej zasady modlitwy w czasie załatwiania poważniejszych spraw, nie zaniedbując jednocześnie żadnych swoich obowiązków. Uważał on bowiem, że głównym obowiązkiem papieża jest modlitwa wstawiennicza do Boga za grzechy ludzi i w różnych ich potrzebach, dlatego powinien być bliskim przyjacielem Tego, u którego stał się orędownikiem”.
Z żywota św. Piusa V, papieża, napisanego przez Jana Antoniego Gabutiego


Pius V przypisuje Matce Bożej Różańcowej zwycięstwo w bitwie pod Lepanto
(1597, kościół św. Krzyża w Bosco Marengo)

piątek, 26 kwietnia 2013

Błogosławieństwa księdza Fedorowicza

Od dawna nie napisałam na blogu nic nowego, mimo że już miesiąc temu oddałam pracę doktorską, ponieważ wszystko, co miałam ochotę w tym czasie napisać, było narzekaniem i krytykowaniem. Dzieje się wiele złych rzeczy, ale mówienie o tym za często nie tylko nie przynosi poprawy, ale jeszcze głębiej wpędza w smutek i poczucie bezradności. W końcu jednak dotarło do mnie „coś dobrego”, co warto przekazać dalej: myśli ks. Tadeusza Fedorowicza, wspaniałego kapłana i człowieka, duszpasterza zesłanych Polaków w Kazachstanie, a później Lasek i związanego z nimi środowiska. Człowiek Bez cienia goryczy, dobry patron na dzisiejsze czasy.

1. Szczęśliwi, którzy potrafią śmiać się z samych siebie — będą mieli radość i zabawę przez całe życie.
2. Szczęśliwi, którzy nie biorą siebie nazbyt serio; za to ludzie ich uszanują.
3. Szczęśliwi, którzy odróżniają kretowinę od góry — będą widzieli sprawy we właściwych proporcjach.
4. Szczęśliwi, którzy odróżniają owoce niedojrzałe od dojrzałych i potrafią czekać, aż dojrzeją — zaznają słodyczy dojrzałości.
5. Szczęśliwi, którzy odróżniają to, czego „ja chcę”, od tego, czego „mnie się chce” — znajdą łatwo właściwą drogę w życiu.
6. Szczęśliwi, którzy rozróżniają między kochaniem kogoś a kochaniem się w kimś — znajdą prawdziwą miłość i unikną wielu błędów własnych i zadawania bólu innym.
7. Szczęśliwi, którzy doceniają obok dobrych uczynków uczynki dobre — zobaczą, że w świecie jest więcej dobra niż zła oraz znajdą sens i radość życia.
8. Szczęśliwi, którzy wielce cenią małe rzeczy dobre, a nie martwią się małymi rzeczami niedobrymi — znajdą pokój serca i pokój z ludźmi.
9. Szczęśliwi, którzy wreszcie odkryli swoją miłość własną i chcą ją nadal odkrywać — będą szybko wzrastać w prawdziwej miłości.
10. Szczęśliwi, którzy nie muszą, a za to niejednego świadomie chcą — zaznają prawdziwej wolności.
11. Szczęśliwi, którzy nie muszą mieć tego czy tamtego, a to i tamto chętnie odstąpią — zaznają smaku większych wartości.
12. Szczęśliwi, którzy pomyślą, zanim zrobią, i pomodlą się, zanim pomyślą — unikną wielu przykrości i nieporozumień.
13. Szczęśliwi, którzy potrafią poczekać — doczekają się prawdziwego dobra.
14. Szczęśliwi, którzy wiedzą, że rozum to dobra rzecz, i starają się go często używać — będą szli bezpieczną drogą.
15. Szczęśliwi, którzy umieją używać kija nie do bicia w ciemności, ale do zapalania go ogniem, by świecił i ogrzewał — wiele dobra uczynią w życiu.
16. Szczęśliwi, którzy wiedzą, że kwiaty należy oglądać od przodu, a nie od tyłu, krytykując, że są nieładne — wiele pokoju znajdą i wniosą wokół siebie.
17. Szczęśliwi, którzy wiedzą, że nie wystarczy, by woda podana komuś była świeża, ale że też trzeba podawać ją w czystej, a nie szczerbatej szklance — unikną wielu nieporozumień z ludźmi.
18. Szczęśliwi, którzy potrafią się uśmiechać nawet, gdy jest trudno i gdy ktoś ich drażni — wiele radości rozsieją wokół siebie i łatwiej siebie samych zachowają w pokoju.
19. Szczęśliwi, którzy mają zderzaki jak wagony kolejowe — bardzo to ułatwi współżycie z drugimi.
20. Szczęśliwi, którzy zrozumieli, że większym szczęściem jest dawać niż brać i służyć niż być obsłużonym — znajdą prawdziwe szczęście.
21. Szczęśliwi, którzy miłują prawdę bardziej niż jakiekolwiek korzyści — znajdą rzeczywiste wartości.
22. Szczęśliwi, którzy nie stawiają nade wszystko wyników, ale wiedzą, że chodzi przede wszystkim o dobrą wolę i starania — znajdą Miłość Bożą i pokój serca.
23. Szczęśliwi, którzy nie są szafami gdańskimi, a potrafią być lekkimi stoliczkami na kółkach — będą poręczni Bogu i ludziom.
24. Szczęśliwi, którzy wiedzą, że modlitwa nie polega na uczuciu, myśleniu i rozumieniu, ale na szczerym oddaniu się Bogu.
25. Szczęśliwi, którzy wiedzą, że jaśniej świeci lampa z czystym kloszem niż z zabrudzonym albo pomalowanym — będą nieść więcej światła.
26. Szczęśliwi, którzy nie zasłaniają sobą Boga i ludzi — będą jaśniej widzieli prawdę o rzeczywistości.
27. Szczęśliwi, którzy nie są jak obsypany pączkami krzak róży, który nigdy nie zakwita i egoistycznie zamyka się w sobie — znajdą szczęście służąc innym.
28. Szczęśliwi, którzy nawet w wygasłym ognisku znajdują żarzący się węgielek i zdołają go rozpromienić w nowe ognisko.
29. Szczęśliwi, którzy dają się zemleć młynowi Bożemu, tak by każde ziarno było przerobione przez kwas ewangeliczny — staną się jak dobry chleb Boży.
30. Szczęśliwi, którzy zrozumieli, że „drabina nauki nie dosięga Nieba” i że Wiara jest rozumna, choć nie rozumowa — zobaczą nieskończone horyzonty Boże i doznają radości tęsknoty za pełnią.

Książeczkę z błogosławieństwami, jak i inne książki autorstwa ks. Fedorowicza wydało wydawnictwo Norbertinum.

środa, 3 kwietnia 2013

Bilans otwarcia 1

Po kilkunastodniowej przerwie, spowodowanej pośpiesznym kończeniem pracy doktorskiej, włączyłam przed świętami Facebooka... i od razu mi się odechciało go przeglądać. Zwolennicy i przeciwnicy Mszy w rycie klasycznym, jedni i drudzy zaangażowani katolicy świeccy, a czasem i duchowni, kłócili się na temat nowego papieża Franciszka z taką zajadłością, nienawiścią, pychą i agresją, że jedyne, co przychodziło do głowy jako komentarz, to tyrada Chrystusa przeciwko faryzeuszom:
„Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo podobni jesteście do grobów pobielanych, które z zewnątrz wyglądają pięknie, lecz wewnątrz pełne są kości trupich i wszelkiego plugastwa. Tak i wy z zewnątrz wydajecie się ludziom sprawiedliwi, lecz wewnątrz pełni jesteście obłudy i nieprawości. Węże, plemię żmijowe, jak wy możecie ujść potępienia w piekle?”
No, można jeszcze sięgnąć po skargę Dawida:
„Wybaw mię, Panie, od człowieka złego, strzeż mnie od gwałtownika: od tych, którzy w sercu knują złe zamiary, każdego dnia wzniecają spory. Ostre jak u węża ich języki, a jad żmijowy pod ich wargami”.
Jedyna różnica była taka, że jedni bluzgali tylko na swoich bezpośrednich oponentów, a drudzy także na nowo wybranego papieża (jeszcze niedawno często powoływana w dyskusjach zasada posłuszeństwa Następcy Świętego Piotra i wiernego naśladowania go nagle bowiem została rzucona w kąt... ale ponieważ natura nie znosi próżni, więc teraz zapewne odkurzy ją i poniesie jako swoje palladium druga strona sporu).
Uchowaj, Panie Boże, takiej pobożności. I takiego przywiązania do tradycji i czci Bożej, i takiego otwierania Kościoła na potrzeby współczesnych ludzi.
Czem prędzej z powrotem wyłączyłam FB, usiłując strząsnąć z siebie ten jad, który zdążył w jednej chwili zatruć moje myśli i serce, aby móc się w spokoju ducha przygotować do współuczestniczenia w Męce, Śmierci i Zmartwychwstaniu Chrystusa.
Odczuwałam w tym czasie potrzebę napisania czegoś w rodzaju osobistego bilansu otwarcia nowego pontyfikatu, ale wszystko, co przychodziło mi do głowy, czem prędzej odsuwałam z niesmakiem na bok, bo od razu oczyma duszy widziałam pod linkiem do mojego tekstu na FB agresywne komentarze zaangażowanych katolików bądź z jednej, bądź z drugiej strony. Aż wczoraj w kościele ojców dominikanów przy ul. Stolarskiej w Krakowie, koło Grobu Pańskiego (tak, tak!) znalazłam stosik odbitych na ksero ulotek z modlitwą o beatyfikację Sługi Bożego Stefana kardynała Wyszyńskiego, położonych tam zapewne przez jakiś pobożny moherowy beret (en passant, muszę sobie w końcu kupić to nakrycie głowy). A w ulotce oprócz ww. modlitwy i mądrych myśli Kardynała zamieszczono „ABC Społecznej Krucjaty Miłości”. Więc może na razie zacznijmy bilans otwarcia od ABC; a co będzie dalej, zobaczymy.

ABC Społecznej Krucjaty Miłości

1. Szanuj każdego człowieka, bo Chrystus w nim żyje. Bądź wrażliwy na drugiego człowieka, twojego brata.
2. Myśl dobrze o wszystkich — nie myśl źle o nikim. Staraj się nawet w najgorszym dostrzec coś dobrego.
3. Mów zawsze życzliwie o drugich — nie mów źle o bliźnich. Napraw krzywdę wyrządzoną słowem. Nie czyń rozdźwięku między ludźmi. Jednocz sercem i słowem.
4. Rozmawiaj z każdym językiem miłości. Nie podnoś głosu. Nie przeklinaj, nie rób przykrości. Nie wyciskaj łez. Uspokajaj i okazuj dobroć.
5. Przebaczaj wszystko wszystkim. Nie chowaj w sercu urazy. Zawsze pierwszy wyciągnij rękę do zgody.
6. Działaj zawsze na korzyść bliźniego. Czyń dobrze każdemu, jakbyś pragnął, aby tobie czyniono. Nie myśl o tym, co tobie jest kto winien, ale co ty jesteś winien innym.
7. Czynnie współczuj w cierpieniu. Chętnie spiesz z pociechą, radą, pomocą, sercem.
8. Pracuj rzetelnie, bo z owoców twej pracy korzystają inni, jak ty korzystasz z pracy drugich.
9. Włącz się w społeczną pomoc bliźnim. Otwórz się ku ubogim i chorym. Użyczaj ze swego. Staraj się dostrzec potrzebujących wokół siebie.
10. Módl się za wszystkich, nawet za nieprzyjaciół.

Społeczna Krucjata Miłości to ruch nieformalny, nie posiadający struktury administracyjnej, a jedynie łączący wszystkich, którzy swym życiem szerzą zasady ABC Społecznej Krucjaty Miłości, których twórcą jest Sługa Boży Stefan Kard. Wyszyński.