czwartek, 28 stycznia 2016

Zapomnieli o seksie oralnym

Z serwisu info.wiara.pl:

„Bóg każe się całować, bo to On stworzył usta” – konferencja walentynkowa zorganizowana przez Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Diecezji Kieleckiej jest zaplanowana na 6 lutego...

Rozumiem, że zdaniem Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Diecezji Kieleckiej Bóg każe również uprawiać seks oralny, skoro stworzył usta. A także dłubać palcem w nosie, skoro stworzył palec i nos.

Zaraz powyżej tej informacji (jest to dział „Z Kościoła”) umieszczono dwie kolejne:
„Ajatollah w kadrze papieskiego uniwersytetu”.
„Muzułmanie: Boli nas zła opinia”.

Czy ktoś może mi powiedzieć, jaką wiarę reprezentuje serwis info.wiara.pl? A przy okazji papieski uniwersytet?

sobota, 23 stycznia 2016

Dla Agathy Christie

Bardzo lubię kryminały Agathy Christie. Chociaż fabuły i język są proste, a wszystkie jej książki umiem już niemal na pamięć, przez całe życie regularnie do nich wracam (pierwszą, Morderstwo odbędzie się, przeczytałam w wieku lat ośmiu dzięki wyrozumiałej mamie). Co rok czy dwa czytam ponownie cały komplet, najczęściej podczas choroby lub dłuższej przerwy w pracy, gdy odpoczywam od nadmiernego pośpiechu i aktywizmu. Wiem, czego w nich poszukuję: atmosfery i nastroju „dobrej, starej Anglii”, good old England, tych prowincjonalnych wsi i małych miasteczek, gdzie ludzie żyli zgodnie z dawnymi rytuałami, bez pośpiechu celebrując codzienną egzystencję, przerywaną niedzielnym odpoczynkiem połączonym z wizytą w kościele i przychodzeniem do sąsiadów i krewnych na herbatę i ciasteczka, a od wielkiego dzwonu — podróżami do stołecznego, rojnego Londynu.
Kiedyś myślałam, że ten świat naprawdę istnieje, i nawet pojechałam do Anglii go szukać. Wtedy, w 1991 roku, jakieś jego ostatnie resztki jeszcze zastałam. Teraz nie zostało już nic.
Gdy dzisiaj czytam książki Agathy Christie, odczytuję je ponownie w zupełnie innym kluczu. Kilka lat temu dotarło do mnie, że pisała je — te powojenne, co widać już na pierwszy rzut oka, ale także te powstałe w międzywojniu — z tej samej potrzeby serca, którą odczuwał Mickiewicz, przelewając w Paryżu na papier strofy Pana Tadeusza: aby przynajmniej na kartach literatury ocalić bezpowrotnie utracony, piękny świat dzieciństwa i młodości. Agatha Christie nie ukrywa w swoich książkach ani postępów stopniowej, barbarzyńskiej zagłady angielskiego społeczeństwa, jego gospodarki, edukacji, kultury, religii i wartości duchowych, jakiej na jej oczach dokonują socjaliści i liberałowie przy akceptacji większości (sześćdziesiąty ósmy rok nie spadł z nieba; był tylko szczytowym momentem tendencji, które rozwijały się w ukryciu od lat dwudziestych i trzydziestych, a od lat pięćdziesiątych zaczęły działać nieskrępowanie dzięki wyborom politycznym toczonego przez powojenną traumę społeczeństwa brytyjskiego), ani swojej krytyki tych zjawisk i głębokiego smutku. Książki Christie nie są teoretycznymi traktatami intelektualistów, ale opisują tę rzeczywistość równie skutecznie jak one; krytyka zawarta jest w opisie postaci, ich dialogach, charakterystykach miejsc i ludzi, doborze faktów do fabuły i ogólnych wnioskach płynących z treści książek (na przykład, jeśli kto chce mieć trafną analizę tego, jak i dlaczego są dzisiaj traktowani na Zachodzie przestępcy-imigranci, a jak ich ofiary, niech sięgnie po Strzały w Stonygates).
Louis de Funès, podobna historia. Mój ulubiony aktor, na którego komediach zarykiwałam się ze śmiechu. Dopiero w ostatnich latach zaczęłam dostrzegać, że był postacią równie tragiczną jak Christie, to samo przyszło mu przeżywać i w swoich filmach ostrzegał przed niszczeniem cywilizacji europejskiej przez lewactwo podobnie jak Christie w książkach. Tragedia, którą przeżywał jako wierny katolik, i jego pomoc dla arcybiskupa Marcela Lefebvre’a są dobrze znane. Podobnie jak fakt, że także Christie, chociaż anglikanka, protestowała przeciwko likwidacji przez Watykan autentycznego, organicznie rozwijającego się przez wieki rytu rzymskiego i przenoszonych przez niego wartości kulturowych. Ludzie kultury dostrzegają to, czego nie widzą technokraci na stołkach.
Od lat nie ukrywałam, że mój stosunek do Europy Zachodniej to zaorać. Remontowanie tej ruiny, w którą przez kilkadziesiąt lat zamieniło ją tamtejsze liberalne lewactwo, cywilne i kościelne, to zlecenie dla Herkulesa. Łatwiej wpuścić buldożer, a potem zacząć od nowa. A poza tym tamte społeczeństwa wcale sobie tego nie życzą, z wyjątkiem jednostek. Im się to podoba, a my się mamy mieszać wbrew ich woli?
Pierwszą osobą, która usiłowała mnie przekonywać, że tę „Europę” jednak warto ratować, był ojciec Andrzej Bielat, dominikanin, autor rewelacyjnej książki Ocalić Europę. Ojciec Andrzej powoływał się przy tym na Sienkiewicza, stanowiącego dla mnie niepodważalny autorytet. (Polecam mój wywiad z ojcem Bielatem, w którym on to wszystko wykłada: Z niego wyrastamy). Próba ta nie była jednak bardzo udana, zwłaszcza że potem poznałam trochę osób z Europy Zachodniej i przekonałam się, że ich mózgi są nieodwołalnie zlasowane przez lewacką propagandę. Goebbels się chowa. Dla własnego bezpieczeństwa uciekać od tej niebezpiecznej zarazy i wystawić na zachodnich granicach Grupy Wyszehradzkiej kontrolę sanitarną.
Ale kilka dni temu obejrzałam — żeby było śmieszniej po słowacku, w słowackiej telewizji, w słowacko-węgierskim miasteczku na granicy słowacko-węgierskiej — Oscara, jeden z najlepiej zaplanowanych i zrealizowanych filmów de Funèsa. A dzisiaj podeszłam do regału z kryminałami (mam cały regał, a nie półkę :D), żeby wyszukać do czytania jakąś Agatkę. I nagle poczułam ściśnięcie w sercu. Mimo wszystko, trzeba próbować ratować Europę, jej historyczne tradycje, duchowość i cywilizację. Jeśli nawet nie z innego powodu, to dlatego, że jesteśmy to winni Agacie Christie i de Funèsowi, i kilku innym takim jak oni. Żeby odwdzięczyć się im za to wszystko, czym nas od kilkudziesięciu lat obdarzają.